Στον απόηχο του Οκτώβρη του 2013 Τα περίεργα, τα παράξενα, τα απίθανα, τα πραγματικά. Γράφει ο Θεσσαλός Πολίτης Βάιος Φασούλας Στην παρέλαση της 28η του Οκτώβρη ο κόσμος κατέκλεισε τα πεζοδρόμια του κεντρικού δρόμου της πόλης και τα μπαλκόνια των σπιτιών. Κόσμος, πολύς κόσμος, χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες, ολόκληρη η πόλη στο δρόμο του Οκτώβρη να τιμήσει με την παρουσία του τη μεγάλη μέρα του έθνους και να καμαρώσει τα σχολοπαίδια, τα ντυμένα στο μπλε και στο άσπρο, όπως η μέρα προστάζει. Οι μαγνητοφωνημένες μπάντες με τα εμβατήρια διαπασών, δίνανε τις διστάσεις του φασιστικού Πολέμου και παράλληλα της αυτοθυσίας των ηρώων για τη λευτεριά, που χάρη στον ηρωισμό και στη θυσία τους, είμαστε σήμερα εμείς, οι μεταγενέστεροι, που κατακλείσαμε το δρόμο από μωρά μέχρι παππούδες, απονέμοντας φόρο τιμής. Μια ανθρωποθάλασσα, ένας χείμαρρος που κατέβηκε να καμαρώσει τα μαθητούδια, τα οποία βάλλονται στο χώρο τους, στα σχολειά τους, στη γλώσσα τους, στον πολιτισμό μας βάρβαρα, ανελέητα, ξεδιάντροπα, ανθελληνικά. Άξιο απορίας παραμένει η αδιαφορία αυτού του χειμάρρου δείχνοντας το κούφιο του μυαλού του ή της ολοκληρωτικής ηθελημένης ή μη αρπαγή της νοημοσύνης του, όσο από αυτόν το χείμαρρο, ένα ελάχιστο παραποταμάκι δεν καταφέρνει να ξεκόψει από τον κύριο όγκο του, να ορμήσει στους τροικανούς κέρβερους, να τους πνίξει με τη λάσπη που τους αναλογεί και να τους ξεβράσει στη θάλασσα. Αυτή η λαοθάλασσα που στις 28 του Οκτώβρη του 2013 κατέκλισε τα στολισμένα πεζοδρόμια από σημαίες, από «επισήμους» που εκ μέρους των ειρώνων και θεατρίνων του παράλογου θεάτρου των πραιτοριανών παραβρέθηκαν να … τιμήσουν τη μεγάλη μέρα, μια μεγάλη γιορταστική μέρα γιομάτη από πατριωτικό δέος και μίμηση και πλαισιωμένη από εμβατήρια, φωτογράφους, κάμερες και βεβαίως δε θα μπορούσε να λείψουν τα κάγκελα και η αστυνομία, σ’ αυτή λοιπόν τη μέρα ο ανθρώπινος όγκος που κατέκλυσε την πόλη, τι μήνυμα στέλνει; Κι αυτός ο σημερινός Οκτωβριανός ανθρώπινος όγκος, έλαχε να είναι απόγονοι του Ομήρου. Και ρωτάμε: ….. «Ε, εσείς απόγονοι του Ομήρου τι κάνετε; Κι είμαστε κάμποσοι, γυναίκες και άντρες ξεχασμένοι, άγονοι και θαμμένοι με χώμα ξερό Είμαστε κάμποσοι, που αδιάκοπα υφαίνουμε το νήμα της ζωής Κι ας μένουνε στη λησμονιά, γυμνοί και διψασμένοι… Κι έχουμε χρέος ως Πολίτες του Ομήρου και του Κόσμου Ως Εραστές και Οπλίτες των Μουσών μας να το πράττουμε Να μένουμε Δραγάτες και να φυλάμε τα αιωνόβια Δέντρα μας Από σκιές και άγρια πουλιά, που θρέφονται με κορυφές και ρίζες….. Στους αργαλειούς μας συντροφιά οι Μούσες μας κρατούν Αυτές ακούμε πα στα ξεσπάσματα τ’ αγέρα, αυτές θωρούμε μητέρες και αδερφές Αυτές μας φροντίζουν και μας αγαπούν Στ’ αχνάρια του Ομήρου μάς οδηγούν…» Ε.Ε. Ελλάδα, Τρίκαλα, Οκτώβριος 28 2013 pelasgos@fasoulas.de www.fasoulas.de